Posadzki pod parkiety

Wykonując podkład pod posadzkę, często jeszcze nie wiemy jaka posadzka ma się na nim znajdować. "Żona chce parkiet a ja wykładzinę. Zobaczymy później, do tego jeszcze tak daleko. Na razie wylejcie mi tutaj normalną cementówkę." Ok. Kilka miesięcy później okazuje się, że żona miała dużą siłę perswazji i w salonie będzie piękny parkiet. Pojawia się parkieciarz i stwierdza, że posadzka nie nadaje się pod ułożenie ich wymarzonego parkietu. Podkład jest za słaby, i albo zastosuje się kosztowne materiały, które spróbują ją naprawić, albo żegnaj parkieciku.

Parkiet potrafi odkleić się na całej niemal powierzchni od podkładu. Przyczyna takiego stanu to zbyt mała przyczepność do podkładu wylanych mas samopoziomujących, przy użyciu zbytsztywnego kleju. Czynnik zbyt sztywnego kleju zawsze jest destrukcyjny przy zbyt małej wytrzymałości podkładu.
Naprężenia wygenerowane w posadzce są przenoszone poprzez sztywny klej w całości do podkładu. Stosowanie takiego rozwiązania jest możliwe tylko w przypadku bardzo mocnego jednorodnego podkładu.

NAJCZĘŚCIEJ SPOTYKANE BŁĘDY WYKONAWCZE, MAJĄCE WPŁYW
NA JAKOŚĆ PODŁOŻA POD PODŁOGI DREWNIANE /w kolejności wykonania/.

1. Brak izolacji hydrotermicznych, a wszczególności izolacji paroszczelnej / folii na styropianie/ umożliwiający swobodną migrację wilgoci i jej kondensację na izolacji wodoszczelnej. W przypadku zmiany temperatury, skondensowana woda w postaci pary może przniknąć poprzez izolację i porowaty beton wylewki w kierunku drewna podowdując jego nadmierne nasycenie i odpowiednie do wielkości nasycenia - odkształcenie podłogi.

2. Rodzaj cementu. Rodzaj zastosowanego cementu ma duży wpływ na jakość betonu.Przy wyborze cementu należy zwrócić szcvzególną uwagę na charakterystykę wiązania, dojrzewania i pielęgnację betonu po ułożeniu, a głównie jego przydatność w zakresie wykonania podkłądu pod posadzkę z drewna.

3. Nadmierna ilość wody zarobowej, przyczynia się do znacznej porowatości struktury betonu, co powoduje obniżenie jego ogólnej wytrzymałości, a w szczególności wytrzymałości powierzchniowej. Wytrzymałość powierzchniowa będzie znacznie niższa w wyniku segregacji skąłdników betonu w esci podkładu. Przy taki wykonaniu zachodzi konieczność frezowania powierzchni, oraz podjęcie kosztownych opcji naprawczych.

4. Nadmierna ilość cementu powoduje skurcz betonu szkodliwy dla jego struktury. Ponadto w trakcie zagęszczania nadmiar cementu wraz z drobnymi frakcjami kruszywa zostaje wyparty na powierzchnię w postaci zagęszczonego zaczynu cementowego.
Po stwardnieniu powstałą skorupę należy usunąć mechanicznie poprzez szlifowanie powierzchni podkładu. Poza tym duża ilość cementu wymaga użycia większej ilości wody, co w przypadku cementów ze znacznym udziałem dodatków prowadzi do pozostawienia w strukturze betonu większej ilości wody wolnej, a to z kolei wydłuża czas suszenia podkładu.

5. Posypywanie powierzchni wylewki cementem, jak również skrapianie jej wodą, a następnie prowadzenie czynności zacierania. Tego typu czynności – poprawki dyskwalifikują powierzchnię wylewki i zmuszają do późniejszego jej frezowania lub szlifowania oraz nakładania kosztownych mas wyrównawczo-naprawczych.

6. Brak nacięć dylatacji pozornych. Nacięcia te ograniczają niekontrolowane pęknięcia wylewki z powodu naprężeń skurczowych. Z chwilą pełnego związania betonu kończy się rola powyższych dylatacji. Dla podkładów zaleca się dylatować pola o wymiarach maksymalnie 4x4 m i obowiązkowo odizolować je od ścian. W sytuacji mało stabilnej warstwy izolacji termicznej, w miejscach planowanych nacięć skurczowych należy zainstalować stalowe dyble umieszczone w elastycznej osłonie.

7. Pielęgnacja /okrycie folią budowlaną ewentualne zraszanie/. Brak pielęgnacji powoduje utratę wilgoci, co uniemożliwia właściwą hydratację cementu, a tym samym wpływa na niską wytrzymałość betonu szczególnie w górnej części wylewki.
Brak powyższej osłony może spowodować pęknięcia podkładu podczas wiązania w miejscach przewiewnych oraz nasłonecznionych, które wynikają z niejednorodnego skurczu podkładu betonowego.
Już w pierwszych godzinach od wykonania podkładu, w warunkach niskiej wilgotności lub wysokiej temperatury otoczenia, na jej powierzchni powstają mikropęknięcia zwiększające przepuszczalność betonu oraz osłabiające jego strukturę przypowierzchniową.
Podobnie jest przy nadmiernym wyziębieniu otoczenia w trakcie wstępnej fazy dojrzewania, gdzie powierzchniowe zamrożenie betonu powoduje znaczny spadek wytrzymałości ze skutkami jak wyżej.
Ponadto brak pielęgnacji przyczynia się do strukturalnej nieszczelności betonu. Wyższą szczelność betonu można uzyskać poprzez zablokowanie ciągłości kapilar, co jest wynikiem zależności od właściwego W/C oraz dostatecznie długiego czasu pielęgnacji betonu na mokro.
Z praktycznego punktu widzenia beton należy osłonić tuż po położeniu, a odsłonić go po dwóch tygodniach.
W pierwszych dniach, przy wysokich temperaturach i niskiej wilgotności otoczenia, należy dodatkowo zraszać podkład wodą.

Pielęgnacja betonu bardzo korzystnie wpływa na jego parametry techniczne, wydłużając przy tym czas osuszania o około 30%.

SUSZENIE POSADZEK WYKONANYCH Z BETONÓW

Przed przystąpieniem do osuszania jastrychu należy zwrócić uwagę na istotną zależność:
• beton o niskim współczynniku W/C, pielęgnowany w odpowiednio długim czasie, bardzo opornie i powolnie oddaje i przyjmuje wilgoć. Stanowi to trudność, szczególnie w końcowym etapie wysuszenia wylewki, ale po wysuszeniu osiąga ona wilgotność stabilną, co jest jej zaletą z punktu widzenia przygotowania podkładu do montażu posadzek z drewna.
• beton o wysokim współczynniku W/C > 0,55, w dodatku niewłaściwie pielęgnowany oddaje wilgoć w szybszym tempie i w takim ją przyjmuje. Tu nie należy mylić szybszego tempa suszenia z dłuższym czasem wysuszenia wynikającym z większej zawartości wody zarobowej. W tym przypadku beton nie ma wilgotności stabilnej-bezpiecznej. W sytuacji długiego okresu wysokiej wilgotności otoczenia – RH powyżej 80%, dochodzi do tzw. kondensacji kapilarnej, przyczyniającej się do nasycenia porowatej struktury betonu wodą wolną - aktywną w ilości niebezpiecznej dla drewna.
Tak wykonana i wysuszona wylewka nadaje się do montażu posadzek z drewna po uprzednim zabezpieczeniu gruntem blokującym lub ograniczającym przenikanie wilgoci oraz wzmacniającym ich strukturę przypowierzchniową.

Aby mieć pewność, że podkład nadaje się pod posadzkę drewnianą, należy sprawdzić kilka czynników:

1. Wilgotność podłoża

Pomiar wilgotności posadzki można wykonać wieloma metodami.

Dopuszczalne wartości przy których możemy układać podłogi drewniane - jastrych cementowy max. 2% CM, jastrych anhydrytowy 0,5 % CM.

2. Równość posadzki

Pomiary wykonywane sa przy pomcy łaty dwumetrowej i klina pomiarowego. Posadzka przy pomiarze łatą dwumetrową nie powinna wykazywać odchyłek od płaszczyzny większych niż 2-3 mm, chociaż niektóre źródła mówią o 5 mm. Natomiast niemiecka norma DIN 18202 precyzyjnie określa dopuszczalne nierówności posadzki na długości 1m do 4 mm.

3. Wilgotność i temperatura pomieszczenia

Odpowiednia wilgotność i temperatura pomieszczenia oraz temperatura podłoża odgrywają istotną rolę dla prawidłowego wykonywania prac parkieciarskich. Prawidłowa wilgotność względna powietrza powinna wynosić 45-65%, a temperatura 18-22°C. Temperatura posadzki to minimum 15°C, jest to szczególnie ważne do prawidłowgo wiązania kleju.

4.Badanie wytrzymałości posadzki na ścinanie

Przyrząd którym wykonujemy badanie posadzki na ścinanie pozwala nam określić przydatność jastrychu , drewna, mas szpachlowych i wyrównawczych do montarżu podług drewnianych, jak również do oceny gruntu i kleju. Wytrzymałóść na ścinanie wyrażana jest N/mm2.

wartość na ścinaie w N/mm2	Ocena posadzki (jastrychu)
poniżej 0,8	nie nadaje się do układania podłóg drewninych
0,8 - 1,5	warunkowo nadający się po zastosowaniu specjalnych gruntów, mat
1,5 - 2,0	do normalnego użytkowania np. mozaika tradycyjna, parkiet
2,0 - 3,0	podłogi mocno obciążone
ok. 3,0	podłogi egzotyczne
ponad 3,5	podłogi wyjątkowo mocno obciążone (przemysłowe) np. w halach

Badania posadzki można wykonać jeszcze prostszą i mniej precyzyjnymi metodami tj.: próba rysikowa, próba młotkowa i próba klejowa.
Próba rysikowa polega na zarysowaniu posadzki przy użyciu rysika i specjalnego szablonu. Jeżeli zarysowania są ostre i płykie, a linie łączące (rogi) niezaokrąglone i nieposzarpane (całe) posadzka nadaje się do układania podłogi z parkietu.
Próba młotkowa polega na uderzeniu obuchem młotka o cięzarze ok 0,6 - 0,8 kg pod kątem ok 45 stopni. Jeżeli na powierzchni jastrychu powstanie małe wgłęcienie, to próba świadczy o wystarczającej jego twardości, w przypadku oderwania się kawałka podłoża nawet niewielkiego kwalifikuje je do naprawy.
Próba klejowa polega na przyklejeniiu elementu drewnianego np. Klepki parkietu, pozostawieniu do wyschnićcia a następnie odbiciu go od podłoża za pomoca młotka. Jeśli w wyniku przeprowadzonej próby klepka łatwo odspoiła się od posadzki, a grubość wartwy jastrychu znajdująca się na niej to max 0,2 - 0,4 mm podłoże kwalifikuje isę do naprawy.

5. Badanie posadzki na ściskanie (twardość posadzki)

Młotek Schmidta to przyrząd do nieinwazyjnego badania posadzki (betonu) ściskanie. Badanie przeprowadzone za pomocą tegąądzenia daje nam możliwość ustalenia klasy betonu i dopasowania do niej odpowiedni rodzaj podłogi drewnianej. W przypadku drewna krajowego typu parkiet, mozaika i.t.p. wynik pomioaru to min. 20 Mpa, deski lite, drewno egzotyczne min. 30 Mpa.

6. Badanie posadzki na odrywanie pull-off

To kolejna metoda, którą móżemy wykorzystać przy ocenie przydatnośći posadzki pod podłogi drewniane. Przed badaniem pull-off powierzchnię badanej posadzki (podłogi) należy oczyścić, a następnie za pomocą frezu nacinamy do ok. połowy grubości. Następnie odtłuszczony krążek przyklejamy na nafrezowaną powierzchnię i czekamy ok 15-20 minut. Potem za pomoca klucza przekręcamy śróbę pomiarową do momentu oderwania krążka pomiarowego i odczytujemy wartość, która określa wytrzymałość posadzki na odrywanie. Badaniem tym możemy ocenić wytrzymałosć samej posadzki oraz po jej wzmocnieniu. Również pomocna jest przy ocenie użytego kleju do układnia podłóg (przyczepności - adhezji) jak i układu drewno - klej - posadzka. Minimalna wartość wytrzymałści nie powinna być mniejsza niż ok. 1,0 MPa w przypadku parkietu i 1,5 MPa deski, wynik niższy świadczy o konieczności wzmacniania podkładów.